| Toch maar een stukje nog omhoog klimmen aangezien dat de enige optie was. we hebben de rivierbedding geprobeerd maar dat eindigde in rotsblokken te hoog om vanaf te springen. Na een minuut of 10 en toch stiekum wel een klein angstmomentje met een duizeling, een glade onstabiele grond en een ravijn ernaast en maar een paar takjes houvast, hebben we het toch gered en het pad weer terug gevonden. Ik ben nog nooit zo blij geweest een steen met een rode stip te zien. Dit is de foto van ongeveer het hoogste punt wat we gelopen hebben, vlak voor dat we onze weg terug probeerde te vinden. beneden zie je weer het kerkje. |
|
